Συντεχνιακά Δικαιώματα και Μισθολόγιο Δημοσίων Υπαλλήλων

Το να συζητάμε για το ασφαλιστικό, χωρίς να γίνεται καμιά κουβέντα για το μισθολόγιο, είναι, εκτός από παράλογο και παραπλανητικό. Τη στιγμή που οι συντάξιμες αποδοχές προσδιορίζονται ως ποσοστό στους μισθούς, βασική φροντίδα μας θα έπρεπε να ήταν οι αξιοπρεπείς μισθοί και η εξέλιξή τους.

Δυστυχώς σήμερα δεν γίνεται καμιά σοβαρή κουβέντα για το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων και η ΑΔΕΔΥ φροντίζει επιμελώς ν’ αποφεύγει ν’ ανοίξει το θέμα γιατί είναι σίγουρο ότι ένα μεγάλο κομμάτι της θα θιγεί σοβαρά. Είναι το κομμάτι των προνομιούχων, που εκτός των άλλων, χλευάζει ξεδιάντροπα οποιαδήποτε διεκδίκηση των υπολοίπων.

Από το 1997 και το περιβόητο «Ενιαίο Μισθολόγιο» εκείνης της εποχής, ψελλίζονταν κάποια πράγματα για την επιδοματική πολιτική, τα κουτάκια που μερικοί κράτησαν ανέπαφα, αλλά επί της ουσίας τίποτα συγκεκριμένο. Σε αυτό συντελούσε και η «συνδικαλιστική πρακτική» της εργασιακής αλληλεγγύης και η απόλυτη σιωπή. Το ερώτημα είναι απλό και αμείλικτο: Παίρνουν όλοι οι εργαζόμενοι, με τις ίδιες προϋποθέσεις τις ίδιες μηνιαίες αποδοχές; Προσοχή. Άλλο ίδιους μισθούς, άλλο ίδιες μηνιαίες αποδοχές. Αυτό γιατί ενώ όλοι έχουν τον ίδιο βασικό μισθό και τα ίδια βασικά επιδόματα, κάποιοι εισπράττουν κάτι παραπάνω, που σε μερικές περιπτώσεις αγγίζει το 100% του μισθού τους.

Αυτό το κάτι παραπάνω ξεκίνησε από το Υπουργείο Οικονομικών και λέγεται ΔΙΒΕΕΤ, σημαίνει δε Δικαιώματα Βεβαίωσης και Είσπραξης Εσόδων υπέρ Τρίτων. Ο ακατανόητος τίτλος του δεν βοηθάει αν δεν ξέρεις ότι πρόκειται για το μπόνους 3% επί των εσόδων του προϋπολογισμού, που έδωσε ο Σ. Μάνος (Υπ. Οικονομικών το 1992) σε ένα περιορισμένο αριθμό ελεγκτών εφοριακών. Σταδιακά το μπόνους μετατράπηκε σε επίδομα που κάλυψε όλους τους υπαλλήλους του Υπ. Οικονομικών, του πρώην Υπ. Εθνικής Οικονομίας, του Γενικού Λογιστηρίου και τελικά και των εποπτευόμενων φορέων (Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, ΟΔΔΥ ακόμα και την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία). Ανάλογα επιδόματα έχουν οι Τελωνιακοί (ΔΕΤΕ) και υπάλληλοι του Γενικού Χημείου (ΔΕΧΕ). Τα συγκεκριμένα επιδόματα αναπροσαρμόζονται τακτικά και εν κρυπτώ, ενώ ακόμα και η φορολόγησή τους είναι προνομιακή (Φορολογούνται κατά το ήμισυ αυτοτελώς με 15%).

Η κατάσταση αυτή παράγει και δημιουργεί κραυγαλέες ανισότητες. Σήμερα ένας υπάλληλος Δ.Ο.Υ. ΔΕ παίρνει τουλάχιστον 60% περισσότερα το μήνα από έναν εκπαιδευτικό ΠΕ, και φυσικά προσπαθεί να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο στην υπηρεσία του. Με τέτοιες συνθήκες φυσικά δεν μπορούμε να συζητάμε για ενιαίο μέτωπο των ΔΥ στο ασφαλιστικό και σε τελική ανάλυση, όταν το συνειδητοποιείς, δεν μπορούμε να συζητάμε ούτε για κοινωνική συνοχή. Θυμώνεις που κάποιοι είναι πιο ίσοι από σένα.

Τι πρέπει να γίνει είναι η επόμενη φυσιολογική ερώτηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να παραμείνει έτσι. Το ζήτημα πρέπει να τεθεί και μάλιστα άμεσα. Ευθύνη γι’ αυτό έχουν τα σωματεία κάθε βαθμού. Πρέπει επιτέλους να ξεπεραστούν οι συντεχνιακές λογικές και οι συνδικαλιστική αλληλεγγύη. Κάποιοι μας κλέβουν και μεις ζούμε με ιδεολογήματα.