Τα προκλητικά προνόμια των συντεχνιών. (Απόσπασμα από την "Καθημερινή" 16/3/2008

"Τον χειμώνα του 1951 ο Γεώργιος Καρτάλης σαν υπουργός Συντο­νισμού στην κυβέρνηση του στρατηγού Πλαστήρα, προσπα­θούσε να βάλει τάξη στα ερει­πωμένα οικονομικά και να α­νορθώσει την κατεστραμμένη οικονομία. Ο Καρτάλης βρήκε τότε απέναντι του την οικονο­μική ολιγαρχία που είχε λεηλατήσει τις πιστώσεις του σχεδίου Μάρσαλ αλλά και τις συντεχνίες, με πρώτη εκείνη των υ­παλλήλων της Τραπέζης της Ελλάδος. Αλλά ο Καρτάλης ή­ταν αγωνιστής και ήξερε να α­παντά στις προκλήσεις. Έστει­λε, λοιπόν, τον νεαρό συνεργά­τη του, Δημ. Χαλίκια (που μετά το '81 έγινε διοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος), και πήρε από την τράπεζα το μισθολόγιο των υπαλλήλων, που ήταν και τότε όπως και τώρα από τα υ­ψηλότερα στη χώρα. Με τα στοιχεία - φωτιά στα χέρια, λοι­πόν, ο Καρτάλης παίρνει στο τηλέφωνο τον Γιάννη Αλευρά που τότε ήταν πρόεδρος της ΟΤΟΕ και του λέει: «Αν αύριο η απεργία δεν ανασταλεί, θα δη­μοσιευθεί σε όλες τις εφημερίδες το μισθολόγιο σας». Ούτε λόγος, βέβαια, ότι την επομένη όλοι γύρισαν στις δουλειές τους!

Λεηλασία αγαθών
Η ιστορία είναι διδακτική ε­πιστήμη και το παράδειγμα που παρετέθη οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση δεν μπορεί να θεάται αδιάφορη στην κατά­ληψη του κράτους και τη λεη­λασία κοινωνικών αγαθών (όπως το ρεύμα, το δημόσιο χρή­μα, η καθαριότητα κ.λπ.) από αδίστακτες συντεχνίες. Πρέπει να αντιδρά και με μέτρα που ε­ξασφαλίζουν την ομαλή λει­τουργία των δημοσίων επιχει­ρήσεων και υπηρεσιών, αλλά προπαντός με τα όπλα της ενημέρωσης που προσφέρει η δη­μοκρατία, προκειμένου να δια­φωτίσει την κοινωνία και να την ενεργοποιήσει στην αντί­σταση της στην αυθαιρεσία των συντεχνιών. Και η ενημέρωση αρχίζει πρώτα απ' όλα α­πό την αποκάλυψη των προνο­μίων. Στην Ελλάδα οι εργαζόμε­νοι στη βιομηχανία, το εμπό­ριο, τις υπηρεσίες κ.λπ. είναι πάνω από 4,5 εκατομμύρια ά­τομα, στη συντριπτική πλειο­ψηφία τους χαμηλόμισθοι, με αποδοχές που ξεκινάνε από τον κατώτατο μισθό των 756 ευρώ τον μήνα για να φτάσουν για κοπιαστική δουλειά 8 ωρών και πλέον τα 1.500-1.800 ευρώ. Αυτοί δεν απεργούν, ίσως γιατί δεν αποτολμούν, φοβούμενοι την απόλυση και την ανεργία και ίσως γιατί δεν έχουν αξιόπι­στα συνδικάτα να τους εκπρο­σωπούν.

Ποιοι απεργούν ανά τακτά, μάλιστα, διαστήματα, τα τελευ­ταία 50 χρόνια; Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, και μάλι­στα όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι οι περισσότεροι, αλλά οι ολιγάριθμες ομάδες που ερ­γάζονται στις ΔΕΚΟ, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την καθαριότητα των δήμων κ.λπ., και στις κρατικές τράπεζες, με πρώτη την Τράπε­ζα της Ελλάδος. Είναι τυχαίο ό­τι αυτές οι ολιγάριθμες ομάδες, που στην ουσία συμπεριφέρο­νται σαν οι ΔΕΚΟ να είναι ιδιο­κτησία τους, και συνεπώς σαν να έχουν το δικαίωμα να τις κλείνουν όποτε έχουν νέες διεκδικήσεις, αποκαλούνται, όχι μόνο από τη σημερινή κυ­βέρνηση αλλά από όλες τις κυ­βερνήσεις της τελευταίας 50ετίας, προνομιούχες; Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τις απο­κάλεσε ρετιρέ, το 1983, δεν ή­ταν συμπτωματικό.

0 μύθος των εισφορών
Οι συντεχνίες έχουν καλλιερ­γήσει τον μύθο ότι έχουν καλύτερες αποδοχές, υψηλότερες συντάξεις κ.λπ. γιατί έχουν ι­σχυρά ταμεία που τα προικοδο­τούν με τις μεγάλες εισφορές τους. Δεν είναι αλήθεια όμως αυτό! Από τα στοιχεία του τα­κτικού προϋπολογισμού προ­κύπτει ότι η επιχορήγηση που δίνει το κράτος, δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος, για τη συμπλήρωση της σύνταξης, στον ασφαλισμένο στο ΙΚΑ -ΕΤΑΜ θα είναι εφέτος 3.666 ευρώ, στον ασφαλισμένο στον ΟΓΑ 4.930 ευρώ και στον ασφα­λισμένο στον ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ, ΤΑΕ - ΤΣΑ) 627 ευρώ. Αντίθετα η κρατική επιχορήγηση στο Ασφαλιστικό Ταμείο του ΟΤΕ φθάνει τα 9.346 ευρώ ανά α­σφαλισμένο το έτος και στο Ασφαλιστικό Ταμείο της ΔΕΗ τα 16.212 ευρώ.
Αυτά είναι τα κεκτημένα που δήθεν κατακτήθηκαν με αγώνες. Είναι στην ουσία πόροι του κοινωνικού συνόλου, χρή­ματα των φορολογουμένων που αντί να πάνε στους 1 εκατ. συνταξιούχους του ΙΚΑ που η μέση σύνταξη τους φθάνει τα 600 ευρώ(!), πάνε στους 29.300 συνταξιούχους που έχουν συ­ντάξεις από 2.000 ευρώ και πά­νω!!! Και περιττό να πούμε ότι με το νομοσχέδιο της κ. Φ. Πετραλιά κανένα από τα Τα­μεία των συντεχνιών δεν θίγε­ται αφού παρά την ένταξη τους στο ΙΚΑ διατηρούν την αυτοτέ­λεια τους και την αυτονομία της διαχείρισης τους.
Στη συζήτηση του Ασφαλι­στικού στην ολομέλεια της Βουλής που θα γίνει την επόμε­νη εβδομάδα, σύμφωνα με πληροφορίες μας, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών θα καταθέσει πλήθος στοιχείων που θα αποκαλύψουν την προ­κλητικότητα των προνομίων των συντεχνιών."

Ειλικρινά με εντυπωσίασε το άρθρο του Ν. Νικολάου στην "Καθημερινή". Ίσως να μη συμφωνώ σε όλα, κυρίως με τις κρίσεις του για κάποια ιστορικά πρόσωπα, τις οποίες και παρέλειψα, αλλά αυτό που μετράει είναι η ουσία και σε δυό λέξεις μπορεί να λεχθεί "Μας δουλεύουν" και μεις τους κοιτάμε.

Αλήθεια τι να σκέφτεται ο παραδοσιακός ψηφοφόρος των κομμάτων εξουσίας (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ). Ο μικροαστός δημόσιος υπάλληλος, ο μικροεπαγγελματίας, που δύσκολα τα φέρνει βόλτα;