Ο Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΓΙΑ «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»

Κυρίαρχο σύνθημα των ημερών – ένεκα Πολυτεχνείου – είναι και το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», των… «εξεγερμένων». Ιδού η πληρωμένη απάντηση του αειμνήστου Γ. Παπαδοπούλου, όπως εδόθη κατά την απολογία του ενώπιον του «δικαστηρίου» της «δημοκρατίας»:

 «..Ως προς το ψωμί, την οικονομίαν, παραλάβαμεν το εθνικόν εισόδημα εις τα 565 δολλάρια, και παραδώσαμε την διαχείρισιν της εξουσίας όταν ανετράπημεν εις 1.100.

Παραλάβαμεν τον προϋπολογισμόν της χώρας εις το ύψος των 29 δισεκατομμυρίων και παραδώσαμεν την αρχήν, με τον προϋπολογισμόν της χώρας εις 109 δισεκατομμύρια.

Παραλάβαμεν το συναλλαγματικόν απόθεμα της χώρας εις τα 200 εκατομμύρια δολλάρια και το παραδώσαμεν εις τον ένα δισεκατομμύριον πεντήκοντα εκατομμύρια δολλάρια. ..

Παιδεία! Δύο δισεκατομμύρια τετρακόσια εκατομμύρια ήσαν αι δαπάναι του προϋπολογισμού υπέρ της παιδείας όταν αναλάβομεν την αρχήν. Και παραδώσαμεν κονδύλιον εγγεγραμμένον εις τον προϋπολογισμόν ύψους 15 δισεκατομμυρίων.

Εξακόσιες είκοσι επτά ήσαν αι θέσεις των λειτουργών της ανωτάτης παιδείας, διότι δεν θα αναφερθώ εις την γενικήν, και ανεπτύξαμεν τας καθηγητικάς έδρας εις τον αριθμόν των εννεακοσίων εβδομήκοντα περίπου.

Δύο χιλιάδες εξακόσιοι ήσαν οι προβλεπόμενοι βοηθοί Καθηγητών, ως βοηθητικόν εκπαιδευτικόν προσωπικόν εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, και όταν παραδώσαμεν την αρχήν αι νομοθετημέναι θέσεις ανήρχοντο εις έξι χιλιάδας επτακοσίας, εάν δεν με απατά η μνήμη, εξ αυτών δε είχε κατορθωθεί να συμπληρωθούν περί τας τέσσερεις χιλιάδας οκτακοσίας.

Εδιπλασιάσαμε τας δυναμένας να προσφερθώσι υπηρεσίας εκ μέρους των φοιτητικών λεσχών, εβελτιώσαμε το φοιτητικόν συσσίτιον. Εχορηγήσαμεν τα φοιτητικά δάνεια.

Εχορηγήσαμε δωρεάν τα συγγράματα προς τους φοιτητάς. Εν πάση δε περιπτώσει ολοκληρώσαμε την έννοιαν εις την πραγματικήν μορφήν της δωρεάν παιδείας εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα…».

Πηγή: http://ethnikismos.net

Όταν ο Βορίδης μιλούσε για «ανατροπή του συστήματος»!

«Scripta manent». Τα γραπτά μένουν, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι. Όσοι, λοιπόν, αρέσκονται να κρίνουν άλλους για τα γραπτά τους πριν από χρόνια, καλό είναι να κοιτούν «την δική τους καμπούρα» και να σχολιάζουν πρώτα τα δικά τους κείμενα, την δική τους στάση απέναντι στην ζωή που είχαν πριν από κάποια χρόνια. Ο αδυσώπητος διώκτης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, Μάκης Βορίδης, θα έπρεπε να το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Το γεγονός ότι μεταλλάχθηκε πλήρως σ’ έναν φιλελεύθερο αντιεθνικιστή δεν σημαίνει ότι μπορούν να ξεχαστούν τα γραπτά του παρελθόντος, ειδικά αν σκεφτούμε ότι με βάση κείμενα προ 25 ή 30 ετών, ακόμη και με ανύπαρκτα καταστατικά έχει στηθεί ένα σαθρό κατηγορητήριο εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σήμερα. Ο εχθρός της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και του Ελληνικού Εθνικισμού στις μέρες μας, το 1989 επεζητούσε την συνεργασία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και του ιδίου του Αρχηγού της, Νίκου Μιχαλολιάκου, προσωπικά. Επ’ αυτού, όμως, περισσότερα αργότερα.

Την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 1989, ο Μάκης Βορίδης έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα», με την ιδιότητα του Αρχηγού της Νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος που είχε ιδρύσει, τον Ιανουάριο του 1984, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Από εκείνη την συνέντευξη του Βορίδη παραθέτουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα, τα οποία και θα σχολιάσουμε: «Η πόλωσι, ο φόβος του αύριο μέσα σ’ ένα κράτος όλο και πιο κομματικό, όλο και πιο μεγάλο, οι διωγμοί των εθνικιστών, έτσι όπως αυτοί καταγράφτηκαν με τις διαγραφές στα πανεπιστήμια, με την έλλειψι χρηματοδοτήσεως, με την έλλειψι προσβάσεως στα μέσα μαζικής ενημερώσεως, με την πολιτική απομόνωσι καθιστούν τη στράτευση στο χώρο της νεολαίας ΕΠΕΝ μια πράξι θάρρους και θελήσεως που δεν διαθέτουν όλοι οι νέοι». Αυτά τα οποία κατήγγειλε ο Βορίδης το 1989 για τις διώξεις που υφίστατο η ΕΠΕΝ από «ένα κράτος όλο και πιο κομματικό» είναι αυτά που, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, υφίσταται σήμερα η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Και μάλιστα πρωτεργάτης σ’ αυτούς τους διωγμούς εναντίον μας είναι ο ίδιος ο Βορίδης… Και διωγμοί δικαστικοί και αναστολή χρηματοδότησης και αποκλεισμός από τα Πανεπιστήμια και άκρατη λασπολογία και συκοφάντηση από τα ΜΜΕ.

«Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι διανύουμε μια περίοδο όπου ο φιλελευθερισμός, όχι τόσο ως πολιτική ιδεολογία μα ως τρόπος ζωής, έχει πλήρως επικρατήσει. Ο καταναλωτισμός, ο ηδονισμός, ο ατομισμός είναι πια φαινόμενα κυρίαρχα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Και την κυριαρχία τους αυτήν την πέτυχαν γιατί υποστηρίζονται από ένα σύστημα με πανίσχυρες δομές που εκπροσωπεί τεράστια συμφέροντα του διεθνούς εμπορίου, που σε όλο τον κόσμο δίνει σήμερα μια τεράστια μάχη για την εξαφάνιση των εθνικών πολιτισμών, για την ομοιομορφία και την ισοπέδωσι, για την τυποποίησι, για το γκρέμισμα των συνόρων, όχι μόνο των εθνικών, μα και κάθε είδους συνόρων: των ηθικών, των πολιτισμών, των κοινωνιών. Και πιστεύω ότι τα εθνικά κινήματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη πιαστήκαμε στον ύπνο: αργήσαμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο κυριότερός μας εχθρός». Διαβάζοντας  τα ανωτέρω μένουμε άναυδοι με την «μετεξέλιξη» (άλλοι το αποκαλούν κατάντια) του ανδρός,. Ο πολέμιος του εθνοκτόνου φιλελευθερισμού, ο μεταφραστής στα Ελληνικά του εξαιρετικού βιβλίου «Φιλελευθερισμός: Εχθρών των Λαών», ο κατήγορος του «καταναλωτισμού, του ηδονισμού, του ατομισμού», ο ομιλών για «συμφέροντα του διεθνούς εμπορίου», «την εξαφάνιση των εθνικών πολιτισμών», «την ισοπέδωσι», «το γκρέμισμα των συνόρων», αυτός που θεωρούσε τον φιλελευθερισμό ως τον «κυριότερό μας εχθρό», μετετράπη -με την πάροδο του χρόνου- σ’ έναν ιδεολογικό «γενίτσαρο», ο οποίος μάχεται πλέον υπέρ εκείνων των μίζερων και θλιβερών καταστάσεων που κάποτε κατήγγειλε.

«Μόνο εμείς θέσαμε Εθνικά θέματα από την τηλεόρασι, μόνο εμείς θεωρήσαμε για την κατάντια του τόπου συνυπεύθυνους όλους όσους στήριξαν το μεταπολιτευτικό κατεστημένο». Το 1989, ο Βορίδης θεωρούσε, ορθώς, ότι υπήρχε μεταπολιτευτικό κατεστημένο. Σήμερα, το υπηρετεί με πλήρη προσήλωση και αφοσίωση.

«Σήμερα η νεολαία υποφέρει από μια σωρεία προβλημάτων που λίγο-πολύ όλες οι πολιτικές δυνάμεις επισημαίνουν: τα ναρκωτικά, η ανεργία, η υποβάθμισι της παιδείας, η αύξησι της εγκληματικότητας, το AIDS, η ηθική παρακμή. Ωστόσο, οι πολιτικές δυνάμεις του κατεστημένου επιμένουν να βλέπουν την λύσι στη λάθος κατεύθυνσι. Θεωρούν ότι μπορούν να επιλύσουν προβλήματα που γέννησε το σύστημα με μικροαλλαγές μέσα στο ίδιο το σύστημα. Εγώ επιμένω, κι ας κινδυνεύω να χαρακτηριστώ δογματικός, ότι δεν υπάρχει άλλη λύσι από την ανατροπή τους συστήματος  της παρακμής, από την επαναστατική αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής νεολαίας. Δεν μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε τα ναρκωτικά ούτε με τις θεραπευτικές κοινότητες ούτε με την ήπια ποινική καταστολή γιατί τα ναρκωτικά είναι κυρίως σύμπτωμα ψυχολογικό, σύμπτωμα που καταδεικνύει τη νόσο της κοινωνίας. Μονάχα αν η ελληνική νεολαία ξανασυναντηθή με τις αρχές της Δυνάμεως, της Ιεραρχίας, της Πειθαρχίας, της Θελήσεως, τότε μόνο θα μπορέση να ξεπεράση τα προβλήματά της. Όσο είναι βουτηγμένοι οι νέοι στο κυνήγι του εύκολου κέρδους, στον καταναλωτισμό, στην ιδεολογία της ήσσονος προσπαθείας δεν πρόκειται τα νομοθετήματα των διαφόρων να λύσουν τίποτε». Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν ακόμη περισσότερο, καθώς ο «πολύς» Βορίδης είναι σαφής και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία: «… δεν υπάρχει άλλη λύσι από την ανατροπή τους συστήματος  της παρακμής, από την επαναστατική αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής νεολαίας».  Τι λέξεις είναι αυτές; «Ανατροπή», «επαναστατική αλλαγή»… Μάλιστα, ο Βορίδης είναι κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει άλλη λύσι». Αλήθεια, ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Χαράλαμπος Βουρλιώτης, τι κάνει; Γιατί δεν κατηγορεί και τον Βορίδη για «απόπειρα κατάλυσης του πολιτεύματος» και «συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση»; Ή μήπως είναι συνεχώς προσκεκλημένος σε γαμήλιες δεξιώσεις και συνεπώς πολύ απασχολημένος, επειδή εκεί βρίσκονται όλοι οι «αστέρες» του «συνταγματικού τόξου»; Μήπως θα συναντήσει και τον Βορίδη σε κάποιες από αυτές;«Μονάχα αν η ελληνική νεολαία ξανασυναντηθή με τις αρχές της Δυνάμεως, της Ιεραρχίας, της Πειθαρχίας…» λέει ο Βορίδης, κύριε Βουρλιώτη. Αυτές οι έννοιες δεν είναι που σας ενοχλούν στο εισαγγελικό πόρισμα εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ; Γιατί, λοιπόν, δεν στέλνετε ένα παρόμοιο «φιρμάνι» στον φίλτατο Μάκη; Αν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ «προσπαθεί» από το 1987 να… ανατρέψει το κοινοβουλευτικό καθεστώς, όπως υποστηρίζετε στο βούλευμά σας, ο Βορίδης το κάνει δύο χρόνια αργότερα, το 1989. Αφήστε, δε, που μιλά για «τα νομοθετήματα των διαφόρων», αμφισβητώντας τα ευθέως.

«Και η ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΠΕΝ θα πρέπει σ’ αυτό το σημείο να παίξη αυτό το ρόλο, να δείξη στην ελληνική νεολαία ότι υπάρχει ένας εναλλακτικός δρόμος, έξω από τον δρόμο του υλισμού: να οικοδομήσουμε μια κοινότητα ζωής και πολιτισμούς θα κυριαρχή η συντροφικότητα, η κοινωνικότητα, η πίστι, ο αγώνας, η αφοσίωσι, η αίσθηση του προορισμού, η θέλησι. Πρέπει να προτείνουμε  όχι μια ακόμη πολιτική επιλογή, μα έναν άλλο τρόπο ζωής, μέσα από την πολιτική. Και το κόμμα πρέπει να πάρη επιθετικές πρωτοβουλίες, να γίνη πιο τολμηρό, να καταγγείλη και όχι μόνο με λόγια, την ποιότητα των αριστεροδεξιών κυβερνήσεων, τον ενδοτισμό της ΝΔ, τη σαπισμένη Ελλάδα των ρουσφετιών και των συμβιβασμών. Και να προτείνη μια ρεαλιστική πολιτική που μπορεί να ανατρέψει ή τουλάχιστον ν’ αντισταθή στη ροή των πραγμάτων»…. Δάσκαλε που δίδασκες, και νόμο δεν εκράτεις. Το απόσπασμα αυτό γελοιοποιεί πλήρως τον Βορίδη. Γιατί όταν μιλά απαξιωτικά για «την ποιότητα των αριστεροδεξιών κυβερνήσεων, τον ενδοτισμό της ΝΔ, τη σαπισμένη Ελλάδα των ρουσφετιών και των συμβιβασμών» και σήμερα -με την στάση του- εξυπηρετεί τις προαναφερθείσες παρακμιακές καταστάσεις, τι άλλο επιτυγχάνει πέρα από το να γελοιοποιηθεί;  

«Θεωρώ δε ότι η ΕΠΕΝ είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να κάνη κάτι τέτοιο πειστικά. Γιατί αρνήθηκε να συναλλαγή με οποιονδήποτε, γιατί πολεμήθηκε λυσσαλέα απ’ όλους, γιατί είναι ο μόνος πολιτικός χώρος που μπορεί ν’ αντιπαρατάσση στο σύστημα μια ολοκληρωμένη ιδεολογία και πολιτική θέση. Και πιστεύω ότι στο συνέδριό μας, οι αγωνιστές της ΕΠΕΝ θα βαδίζουν προς αυτό το καινούργιο ξεκίνημα. Προσωπικά δε, θα ήθελα να δω να συμμετέχουν σε αυτό το συνέδριο και όλοι εκείνοι που αυτά τα 5 χρόνια έμειναν μακρυά μας. Το συνέδριο αυτό είναι μια ευκαιρία για τον ελληνικό Εθνικισμό. Ας παραμεριστούν λοιπόν τα προσωπικά, ας ξεχαστούν οι όποιες πικρίες κι ας αναλάβουμε ο καθένας από μας και ειδικά όσοι μπορούμε να προσφέρουμε κάτι παραπάνω, τις ευθύνες μα απέναντι στην ιστορική στιγμή».Εδώ έχουμε και το «άνοιγμα» προς την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ  και τον ίδιο τον Νίκο Μιχαλολιάκο, τον οποίο διαδέχθηκε ο Βορίδης στην ηγεσία της νεολαίας ΕΠΕΝ το 1985. Είναι στο σημείο όπου υποστηρίζει ότι «προσωπικά δε, θα ήθελα να δω να συμμετέχουν σε αυτό το συνέδριο και όλοι εκείνοι που αυτά τα 5 χρόνια έμειναν μακρυά μας...». Φαίνεται, όμως, οι «ευθύνες μας απέναντι στην ιστορική στιγμή», όπως τις αντιλαμβανόταν ο Βορίδης στο πέρασμα του χρόνου, ήταν το ξεπούλημα των ιδεών, η υποταγή στο μεταπολιτευτικό κατεστημένο, η μετατροπή σε «εθνικοφιλελεύθερο», η ένταξη στην μνημονιακή κυβέρνηση-υπάλληλο των διεθνών τοκογλύφων. Ένας πραγματικός ιδεολογικός και πολιτικός κατήφορος για τον πάλαι ποτέ «Εθνικιστή» Βορίδη, που αποδεικνύεται μέσα από τα ίδια του τα λεγόμενα. Και έπεται συνέχεια…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com

Η γιορτή της Καγκελόπορτας

Τα στοιχεία:

1. Η υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της συγκλήτου του Πολυτεχνείου της 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβά, που επιβεβαιώνει ότι κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο 15/11/1974 - 17/11/1974

2. Η μαρτυρία του πρύτανη του Ε.Μ.Π. Κωνσταντίνου Κονοφάγου στις 20/1/1975, στο πενταμελές εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του «Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» 1982 με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.

3. Μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος αποφάσισε, κατόπιν εντολών του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη, να απονείμει «τιμητική σύνταξη» στις οικογένειες των σπουδαστών που «έχασαν την ζωή τους στο Πολυτεχνείο», ουδείς δικαιούμενος ή μαυροφορεμένη μητέρα βρέθηκε ή έλαβε την παραπάνω σύνταξη, που έμεινε τελικά αζήτητη.

4. Στην μαρμάρινη πλάκα (την οποία αποκάλυψε ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και η οποία τοποθετήθηκε κοντά στη μεγάλη ασώματης κεφάλα, στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, έχουν αναγραφή δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβησμένη αλλά αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944». Δηλαδή, αφού δεν είχαν θύματα, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο» θυσίας, επιστρατεύθηκαν οι φοιτητές του 1941-1942!! 

5. Τα ατυχή θύματα των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973, που όλα τους σκοτώθηκαν έξω και μακριά από το Πολυτεχνείο επιβεβαιώθηκαν από το υπ αριθμόν 677/1975 παραπεμπτικό βούλευμα και την υπ αριθμόν 723/1975 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών από τα οποία προέκυψε ότι οι πολίτες που σκοτώθηκαν κατά το τριήμερο των συγκρούσεων είναι συνολικώς 23.

6. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία κατόπιν εντολής του τότε υπουργού Δημόσιας τάξεως Γ. Σκουλαρίκη επαναφέρθηκε στην ενεργό υπηρεσία με τα εύσημα του αντιστασιακού και ανέλαβε αστυνομικός διευθυντής ο Γ. Σαμπάνης . Η έρευνα του αστυνομικού διευθυντού Γ. Σαμπάνη κατέληξε στην διαπίστωση ότι κατά το τριήμερο έχασαν την ζωή τους συνολικώς δώδεκα.

Το πόρισμα Σαμπάνη

Τα ψεύδη:

1. Ο τότε δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης εβεβαίωνε με μεγαλειώδη σοβαρότητα ότι οι νεκροί ήσαν τόσο πολλοί ώστε η χούντα τους έθαψε σε ομαδικούς τάφους με μπουλντόζες έξω από το νεκροταφείο του Ζωγράφου.

2. Η αποσιώπηση της μαρτυρίας Γουνελά. Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός της "εξαφάνισης" από κάθε μέσο ενημέρωσης μιας τόσο σημαντικής μαρτυρίας. Ο Γουνελάς είναι ο επικεφαλής αξιωματικός και αρχηγός του άρματος που έριξε την πύλη. Ο ισχυρισμός του ότι είχε προηγηθεί συμφωνία με τους εκπροσώπους των φοιτητών (Λαλιώτη - Σταματέλο) να πέσει η πόρτα προκειμένου ν' απεγκλωβιστούν όσοι ήθελαν να βγουν έξω δεν αντικρούστηκε από κανέναν. Αυτό που λέει ξεκάθαρα είναι ότι κάποιοι εμποδίζονταν να βγουν. Ο ίδιος καταδικάστηκε για τρεις ανθρωποκτονίες σε ποινή φυλάκισης 7 μηνών !!!!

3. Η «θλιβερή» ιστορία της Ηλένια. Την πρώτη επέτειο του «Πολυτεχνείου», το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων «νεκρών» που γέμισαν το πολύπαθες κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».

Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές, δε – η «Αυγή» – έγραψε, κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο:

 ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ 

και τον υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε» λέει:

«Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».

Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε όλες αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν από τα γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: «Τι απόγινε;». Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής». Κατέληγε το άρθρο.

Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της «δολοφονημένης» Ηλένιας – στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονάτησαν δακρυσμένοι – είχε ληφθή από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας «ΜΠΡΕΚ» και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου «Βόγκ» (το σκίτσο της διαφημίσεως – είναι «παστέλ» – το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νικόλας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο).

Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν σε δίκη τον Ηλιόπουλο – από το όνομα του φαίνεται «γέννησε» την Ηλένια – ο οποίος καταδικάστηκε (άρον – άρον, στις 18/2/75) σε φυλάκιση οκτώ μηνών….

Ιστορικό - πολιτικό πλαίσιο

Τα ψέματα για το "Πολυτεχνείο" ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως μετά και συνεχίζονται εδώ και τέσσερις δεκαετίες. 

Κατ' αρχήν αξίζει να δούμε το ιστορικό πλαίσιο, τα όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν το τριήμερο 15-17 Νοεμβρίου 1973. 

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε αποφασίσει να τερματίσει το στρατιωτικό καθεστώς, θεωρώντας ότι είχε εκπληρώσει την αποστολή του. Η απόφασή του αυτή δεν ήταν καθόλου αρεστή σε πολλούς, που επιθυμούσαν είτε τη συνέχιση του στρατιωτικού καθεστώτος είτε τη βίαιη ανατροπή του, αλλά αυτό ουδόλως τον απασχολούσε με δεδομένο ότι έπραττε πάντοτε αυτό που θεωρούσε ως εθνικά συμφέρον.

Στις 8 Οκτωβρίου 1973 έδωσε εντολή σχηματισμού πολιτικής κυβέρνησης στον Σ. Μαρκεζίνη, με σκοπό να οδηγήσει τη χώρα σε βουλευτικές εκλογές και να άρει όλες τις περιοριστικές διατάξεις του στρατιωτικού καθεστώτος (Κατάργηση του στρατιωτικού νόμου, χορήγηση αμνηστείας σε πολιτικούς κρατουμένους, κατάργηση της λογοκρισίας, κατάργηση του νόμου 1347 περί στράτευσης φοιτητών). Η ημερομηνία των εκλογών ορίστηκε για τις 10 Φεβρουαρίου 1974. Πολιτικοί όπως ο Π. Κανελλόπουλος και ο Γ. Μαύρος έσπευσαν να δηλώσουν ότι δεν θα συμμετάσχουν στις εκλογές, ενώ ο Η. Ηλιού και ο Γ. Ράλλης διαφοροποιούνταν, δηλώνοντας τελικά ότι θα πάρουν μέρος (κατόπιν έγκρισης του Κ. Καραμανλή από το Παρίσι). Είναι προφανές ότι το παλαιό πολιτικό κατεστημένο είχε αρχίσει τους διαγκωνισμούς προκειμένου να πετύχει τα μέγιστα προσωπικά οφέλη στην μεταπολιτευτική περίοδο. 

Ανάλογα έντονο ήταν το ενδιαφέρον Αμερικανών και Ισραηλινών για τις πολιτικές εξελίξεις στη Ελλάδα, οι οποίοι επιθυμούσαν να ξεφορτωθούν τον Παπαδόπουλο, αλλά το ενδεχόμενο δεν έμοιαζε καθόλου πιθανό, αφού όλα έδειχναν ότι θα παρέμενε ρυθμιστής της κατάστασης ακόμα και μετά τις εκλογές. Με τη δημοτικότητά του στα ύψη θεωρούνταν σχεδόν βέβαιο ότι θα κέρδιζε με άνεση τις επόμενες προεδρικές εκλογές που πλέον θα διενεργούσε η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των εκλογών τις 10ης Φεβρουαρίου. Το Σύνταγμα του 1973, που κυρώθηκε με δημοψήφισμα, όριζε ως πολίτευμα της Ελλάδας την Προεδρική Δημοκρατία - αρ. 2 - και άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό, με 7ετή θητεία. Κάτι έπρεπε να γίνει ώστε να μην έχουν τον ενοχλητικό Παπαδόπουλο για άλλα 7 χρόνια στο κεφάλι τους και μάλιστα όχι πια σαν δικτάτορα αλλά σαν δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο.

Αυτό το "κάτι" ήταν το "Πολυτεχνείο". Αν αυτό το "κάτι" ήταν τυχαίο, αυθόρμητο ή στημένο δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Το σίγουρο είναι ότι ανέκοψε την πορεία της χώρας προς τις εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου και επέβαλλε ένα 8μηνο στρατιωτικό καθεστώς, που έληξε με την τραγωδία της Κύπρου. Για όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο εικασίες αλλά οι "συμπτώσεις" είναι υπερβολικά πολλές για να θεωρηθούν ως τέτοιες. Συγκεκριμένα:

1. Φύλλο της "Πανσπουδαστικής" 8. Άσχετα με τη γνησιότητα ή όχι του πασίγνωστου φυλλαδίου, το γεγονός είναι ότι το ΚΚΕ και οι εξαρτώμενες οργανώσεις του δεν έχουν ιδέα του παρασκηνίου. Αυτό εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο την αμηχανία και τις αλληλοσυγκρουόμενες ανακοινώσεις.

2. Από όσα έγιναν γνωστά στη συνέχεια, την κύρια ευθύνη, το συντονισμό και την "επιχειρησιακή" καθοδήγηση την έχουν άτομα που αργότερα κατέλαβαν υψηλότατες θέσεις στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Κάποιοι απ' αυτούς είναι οι Μ. Δαμανάκη, ο Κ. Λαλιώτης και ο Σ. Τζουμάκας. Ως "πολιτικός συντονιστής" της ηγετικής ομάδας των φοιτητών εμφανίζεται ο Γ. Πεσμαζόγλου, όλως τυχαίως, μέλος της λέσχης Μπιλντενμπεργκ εκείνη την εποχή. 

3. Ο Γ. Πεσμαζόγλου αναφέρεται και ως βασικός συνομιλητής του εβραίου στρατηγού Μ. Νταγιάν, του οποίου η φυσική παρουσία στην Αθήνα εκείνες τις μέρες είναι απολύτως τεκμηριωμένη. Φέρεται μάλιστα να φιλοξενείται από τον εβραίο γιατρό Αλζαράκη, γαμπρό του Ιωαννίδη. Πόσο λογικό είναι αλήθεια να βρίσκεται στην Αθήνα λίγες μέρες μετά τη λήξη των εχθροπραξιών του πολέμου του Γιομ Κιπούρ ένας εβραίος στρατηγός; Ποια η σχέση του με τον Ιωαννίδη; Εκτός του Ιωαννίδη, ο στρατηγός Νταγιάν φέρεται να έχει σχέσεις και με τους αξιωματικούς Μπονάνο, Αραπάκη. Ο ρόλος των δύο συγκεκριμένων αξιωματικών στην προδοσία της Κύπρου και η σχέση τους με τους εβραίους αποκτά νέα διάσταση στη σημερινή γεωπολιτική συγκυρία με τα κυπριακά κοιτάσματα φυσικού αερίου. 

Τι πέτυχε τελικά το "Πολυτεχνείο";

• Σίγουρα δεν ανέτρεψε καμιά χούντα. Το αντίθετο μάλιστα. Χρησιμοποιήθηκε για ν' ανακόψει την πορεία της χώρας προς τις εκλογές και την επιβολή ενός "δικτάτορα - μαριονέτα", του Ιωαννίδη, πίσω απ' τον οποίο βρισκόταν οι αμερικανοσιωνιστές. Πάγιοι στόχοι των σιωνιστών είναι η απόκτηση στρατηγικού βάθους και τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου και αμφότεροι εξυπηρετήθηκαν με τη διχοτόμηση της Κύπρου. Αξίζει ν' αναρωτηθεί κανείς αν οι τούρκοι θ' αποτολμούσαν ποτέ εισβολή με τον Παπαδόπουλο εκλεγμένο πρόεδρο της δημοκρατίας....
• Υπήρξε ο πρόδρομος της εγκαθίδρυσης ενός πολιτικού κατεστημένου πλήρως υποταγμένου από τη γέννησή του στις επιθυμίες των αμερικανοσιωνιστών. Είναι το ίδιο καθεστώς που οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία και την απαξίωση. Είναι αυτό το καθεστώς που φτωχοποίησε τη χώρα για να την ξεπουλήσει. Τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν εκείνες τις μέρες αναδείχτηκαν σε ισχυρά κομματικά στελέχη στη συνέχεια και καθόρισαν τη μοίρα μας σήμερα
• Χρησιμοποιήθηκε για την "εξιλέωση και νομιμοποίηση" της μαρξιστικής αριστεράς. Οι δήθεν "ελεύθεροι αγωνιζόμενοι φοιτητές" έδωσαν το άλλοθι στο απαξιωμένο κομουνιστικό κόμμα να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο και μάλιστα με τους δικούς του όρους. Ας μην ξεχνάμε ότι το κόμμα της προδοσίας και του εγκλήματος είναι ένα από τα κόμματα της ελληνικής βουλής που δεν έχουν υπογράψει δηλωση σεβασμού του πολιτεύματος στον Άρειο Πάγο. Είναι το κόμμα που μπορεί να λέει ότι παλεύει για την ανατροπή του πολιτεύματος με κάθε μέσο και να μην το πειράζει κανείς 

Τελικά μελετώντας κανείς την ιστορία του "Πολυτεχνείου" δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι πρόκειται για έναν μύθο και μάλιστα κακοφτιαγμένο. Δεν έχουν άδικο όσοι αποκαλούν τη σημερινή μέρα Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΛΟΠΟΡΤΑΣ ...

Ολοκαύτωμα της Κασσάνδρας

Η επανάσταση του 1821 αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, τον μεγαλύτερο σταθμό της ιστορίας του νέου Ελληνισμού, της πρώτης ελεύθερης κρατικής υπόστασης του μετά από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς. Παντού κατά την διάρκεια του αγώνα διαδραματίστηκαν εξίσου μεγάλα στην τραγικότητα τους γεγονότα, που για διάφορους λόγους δεν έτυχε να πάρουν την ίδια δημοσιότητα. Δεν υπάρχει Ελληνική περιοχή, που να μην συνέβαλε σημαντικά στον αγώνα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Ξεχωριστή θέση κατέχει η προσφορά της πολύπαθης γης της Μακεδονίας που με τους αγώνες και τις θυσίες της βοήθησε αποφασιστικά στην εδραίωση της Επανάστασης και τελικά στην επιτυχία της.

Γιατί όμως οι Χαλκιδικιώτες και οι υπόλοιποι Έλληνες επαναστάτησαν εναντίον των τούρκων του 1821; Η Επανάσταση εναντίον των Τούρκων και ο αγώνας για την ανεξαρτησία των Ελλήνων, ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς, ήταν καρπός της ζωντανής εκκλησιαστικής πίστης του λαού και έργο, σε μεγάλο ποσοστό, του κλήρου. Αυτό βγαίνει ως συμπέρασμα μέσα από τις ιστορικές πηγές και τα απομνημονεύματα των ίδιων των αγωνιστών. Το κοινό αίτημα που έχει την απόλυτη προτεραιότητα στις γραπτές μαρτυρίες είναι η απόκτηση πολιτικής και θρησκευτικής ελευθερίας. «Να ζήσουν (οι Έλληνες) ως άνθρωποι σ’ αυτήν την Πατρίδα και μ’ αυτήν την θρησκείαν» κατά την απαράμιλλη διατύπωση του Μακρυγιάννη. Η θρησκεία καθόριζε την εθνική ταυτότητα, την πατρίδα και η μαρτυρία των πηγών δύσκολα αναιρείται από τα κωδικά ιδεολογήματα που μονοπωλούν κατά καιρούς την ερμηνεία των κινήτρων του αγώνα. Σίγουρα, οι ιδέες του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, έπαιξαν επίσης ρόλο στην προετοιμασία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αλλά σχεδόν αποκλειστικά μεταξύ των μορφωμένων της Δύσης λογίων. Οι απλοί αγρότες, κτηνοτρόφοι, έμποροι και ναυτικοί, που σχημάτισαν τα επαναστατικά σώματα, όπως και οι καπεταναίοι αρχηγοί τους, είναι φανερό ότι από αλλού αντλούσαν το νόημα του αγώνα. Πολεμούσαν στο όνομα της ορθόδοξης πίστης, που αυτή του διαφοροποιούσε και εθνικά: Η ιδιότητα του Έλληνα ταυτιζόταν με αυτήν του Ορθοδόξου, που τον ξεχώριζε από τον αλλόδοξο Τούρκο και τον ετερόδοξο «Φράγκο». Για την κήρυξη της επανάστασης, σχεδόν κατά κανόνα, έπρεπε να πρωτοστατήσει κληρικός που να ξεσηκώσει το λαό «εις το όνομα της πίστεως και της πατρίδος». Και συνήθως, κάποιο μοναστήρι θα γινόταν ορμητήριο, στρατηγείο, κέντρο ανεφοδιασμού ή τόπος περίθαλψης τραυματιών και προσφύγων.

Δυστυχώς για διάφορους λόγους, η συμβολή της Μακεδονίας στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα δεν είχε προβληθεί και εκτιμηθεί όσο έπρεπε.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε τι έγινε εκείνες, να μπούμε μέσα στην ψυχή των κατοίκων, που ζούσαν σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, και να βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα για το νόημα της Επανάστασης για το μήνυμα που δίνει σήμερα, για τη στάση της Ελλάδας στο χώρο της Ενωμένης Ευρώπης και στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της υπερκατανάλωσης, της ισοπέδωσης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Η επανάσταση στη Μακεδονία έχει να επιδείξει μεγάλα και εξαιρετικής σημασίας και τραγικότητας γεγονότα όπως η εξέγερση της Χαλκιδικής οι σφαγές της Θεσσαλονίκης και ο «ΧΑΛΑΣΜΟΣ της ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ» που την μνήμη του τιμούμε σήμερα. Γνωρίζουμε ήδη ότι στα σχέδια της Φιλικής Εταιρίας για την εξέγερση, η Μακεδονία κατείχε μια ξεχωριστή θέση. Ειδικότερα η Χαλκιδική, προβλεπόταν να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στον αγώνα, λόγω της ευνοϊκής γεωγραφικής θέσης της, του συμπαγούς ελληνικού πληθυσμού της και της γειτνίασής της με την Θεσσαλονίκη. Όπως είναι γνωστό στους αιώνες της τουρκοκρατίας η χερσόνησος της Χαλκιδικής, με τον ορεινό και δασώδη όγκο του Χολομώντα, αποτέλεσε, όπως και άλλες παρόμοιες ελληνικές περιοχές,. ένα καταφύγιο και άσυλο των καταδιωγμένων πληθυσμών των πεδιάδων. Όχι μόνο εμποδίστηκε η μετανάστευση και η διαρροή των κατοίκων της αλλά δέχθηκε και πρόσφυγες από αλλού με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο πληθυσμός της και να διατηρήσει σχεδόν αμιγή την ελληνικότητα της, τα προνόμια και τις εκκλησίες της. Σ' αυτό συντέλεσε η ύπαρξη του Αγίου Όρους, των Μαντεμοχωρίων της γνωστής προνομιακής κοινότητας και της ομοσπονδίας των χωριών της Κασσάνδρας. Στην εξέγερση της Χαλκιδικής άμεση και παλλαϊκή υπήρξε και η συμμετοχή των κατοίκων της χερσονήσου της Κασσάνδρας. Οι Κασσανδρινοί όπως και οι άλλοι Έλληνες των διαφόρων περιοχών έπραξαν με απλότητα το χρέος τους προς την υπόδουλη πατρίδα και θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία του γένους.

Ο επαναστατικός αγώνας στη Χαλκιδική άρχισε όπως είναι γνωστό, με την άφιξη στο Άγιον Όρος κατά τα τέλη Μαρτίου 1821, του Σερραίου μεγαλέμπορου και Φιλικού Εμμανουήλ Παπά. Ο Παπάς, ακολουθώντας την εντολή του Αλέξανδρου Υψηλάντη να προετοιμάσει το έδαφος και να ξεσηκώσει την Μακεδονία, προμηθεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη όπλα και πολεμοφόδια και με το καράβι του Χατζή Βισβίζη από τον Αίνο, αναχώρησε για το Άγιον Όρος, που θεωρούνταν ως το πιο κατάλληλο ορμητήριο, γιατί πολλοί μοναχοί είχαν μυηθεί ήδη  στην Φιλική Εταιρεία.

Στις 17 Μαίου άρχισαν οι πρώτες συγκρούσεις στον Πολύγυρο και τα φοβερά αντίποινα των Τούρκων στη Θεσσαλονίκη, τα οποία όμως αντί να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες, έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα, τους εξαγρίωσαν και προκάλεσαν τη γενίκευση της επανάστασης στη Χαλκιδική. Η Κασσάνδρα και το Άγιον Όρος, αποτελούσαν στρατηγικά ερείσματα για την εξάπλωση και διατήρηση της επανάστασης στη Χαλκιδική, γιατί ήταν εύκολο να οχυρωθούν και να κρατηθούν και με σύμπραξη του στόλου να αποτελέσουν θαυμάσια ορμητήρια και άσυλα.

Η επανάσταση στη Χαλκιδική προχωρούσε αργά και χωρίς οργάνωση. Οι περισσότεροι ήταν άοπλοι. Τα επαναστατικά σώματα ήταν ασύντακτα και χωρισμένα σε δύο κυρίως τμήματα: Το ένα αποτελείται από Μαντεμοχωρίτες και μοναχούς με αρχηγό τον Εμμ. Παπά και το άλλο από Κασσανδρινούς και Χασικοχωρίτες με αρχηγό τον Χάψα. Το σώμα του Παπά, αφού απώθησε μικρή Τουρκική δύναμη από την Ιερισσό, προχώρησε προς τον Σταυρό και έφθασε στο στενό της Ρεντίνας, ενώ το σώμα του Χάψα καταδίωξε τους Τούρκους και έφθασε σε απόσταση τριών ωρών από τη Θεσσαλονίκη. Στις αρχές του Ιουνίου 1821, πλήθη τρομοκρατημένων Τούρκων χωρικών, που εγκατέλειπαν τα πυρπολημένα χωριά τους έφθαναν και κατασκήνωναν έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης.

Οι Τούρκοι της πόλης αυτής ετοιμάζονται για αντεπίθεση. Η σύγκρουση γίνεται στην πεδινή περιοχή του Σέδες και οι επαναστάτες μη μπορώντας ν’ αντιμετωπίσουν τις επελάσεις του ιππικού αναγκάζονται να αποσυρθούν στα Βασιλικά. Τότε σκοτώθηκε ο Χάψας, που παρέμεινε στο πεδίο της μάχης με μικρό αριθμό πολεμιστών από τη Συκιά. Η Τουρκική απειλή και η έλλειψη πολεμοφοδίων αναγκάζουν τους επαναστάτες που ακολουθούνται από χιλιάδες γυναικόπαιδα να καταφύγουν στις χερσονήσους της Κασσάνδρας, της Σιθωνίας και του Αγ. Όρους.

Η επανάσταση της Χαλκιδικής περιορίζεται τώρα στις χερσονήσους του Αγ. Όρους και της Κασσάνδρας που θα μπορούσαν, αν οχυρώνονταν, να γίνουν απόρθητες, μια και τα ελληνικά καράβια τις προστατεύουν από θαλάσσιες επιδρομές. Στο Αγ. Όρος οι επαναστάτες οχυρώνονται στον Πρόβλακα, ενώ στην Κασσάνδρα στο πιο στενό μέρος του ισθμού της στις Πόρτες.

Στις 27 Ιουνίου ο Αχμέτ μπέης   επιτίθεται εναντίον του Ελληνικού στρατοπέδου, αλλά αποκρούεται. Την επόμενη κατευθύνεται προς την Ορμύλια, όπου συναντά επίσης ισχυρή αντίσταση και υποχωρεί. Οι επιθέσεις συνεχίζονται και τις πρώτες μέρες του Ιουλίου, χωρίς αποτέλεσμα. Την ίδια περίοδο το ελληνικό στρατόπεδο ενισχύεται με 400 πολεμιστές από τον Όλυμπο και λίγο αργότερα με 200 ακόμη υπό τον Διαμαντή Νικολάου.

Λόγω διαφόρων συγκυριών και συνεχών συγκρούσεων με τους Τούρκους η κατάσταση των Ελλήνων οπλοφόρων στο στρατόπεδο της Κασσάνδρας διαρκώς χειροτέρευε και δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Γι’ αυτό κι οι περισσότεροι μαζί με τους αρχηγούς τους εγκατέλειψαν τη χερσόνησο. Το γεγονός αυτό καθώς και η έλλειψη πολεμοφοδίων, τροφίμων, την απειρία των νέων αρχηγών και τις αρρώστιες, προκάλεσαν μοιραία την πτώση του ηθικού με αποτέλεσμα την αποσύνθεση του ελληνικού στρατοπέδου.

Οι   Τούρκοι   καθημερινά   πλησίαζαν   τις   ελληνικές   γραμμές   με αλλεπάλληλα προχώματα. Διοικητής των στρατευμάτων και Πασάς της Θεσσαλονίκης διορίζεται ο ικανός και δραστήριος βεζίρης Μεχμέτ Εμίν, ο επονομαζόμενος για τη σκληρότητα του, Εμπού Λουμπούτ, στον οποίο η Πύλη αναθέτει να εκστρατεύσει εναντίον του Αγίου Όρους και της Κασσάνδρας. Κατά τα μέσα Οκτωβρίου με 3.000 περίπου άνδρες κινείται εναντίον της Κασσάνδρας, που την υπεράσπιζαν μόνο 430 Έλληνες. Ταυτόχρονα έρχονται και 20 πλοία για να υποστηρίξουν τις επιχειρήσεις του. Η απόπειρα του στα τέλη Οκτωβρίου να εκβιάσει το στενό με πλευρική απόβαση 600 ανδρών αποτυχαίνει. Ο ισθμός γεμίζει από πτώματα ανδρών και αλόγων, ενώ ένα από τα καράβια του αιχμαλωτίζεται με 28 άνδρες. Παρά την πρώτη αποτυχία ο Μεχμέτ Εμίν δεν αποθαρρύνεται, αλλά ετοιμάζει γενική επίθεση. Διατάζει να του σταλούν επειγόντως ενισχύσεις και να μετακινηθούν προς το μέτωπο της Κασσάνδρας.

Προτού εξαπολύσει την τελική επίθεση, καλεί τους επαναστάτες να υποταχθούν, υποσχόμενος γενική αμνηστία. Του απάντησαν "μολών λαβέ". Τα ξημερώματα   της 14ης Νοεμβρίου 1821 οι Τούρκοι ορμούν με αλαλαγμούς να διαβούν την τάφρο. Για πολλές ώρες αποκρούονται νικηφόρα από τους Κασσανδρινούς μαχητές, οι οποίοι μάχονται ως αληθινοί Μακεδόνες. Ο Λουμπούτ, βλέποντας ότι με την επίθεση σε όλο το μήκος του μετώπου δεν κατορθώνει τίποτε, αιφνιδιαστικά επιτέθηκε κατά του Δυτικού μόνο άκρου της τάφρου το οποίο είχε δύναμη 100 μόνο ανδρών υπό τον Κασσανδρινό μεγάλο Γιαννιό. Το άκρο της τάφρου ήταν πράγματι περισσότερο ρηχό. Οι Τούρκοι κατόρθωσαν να διαβούν την Τάφρο από το σημείο αυτό, ρίχνοντας όπως λέει η παράδοση μεγάλους σάκους μαλλιών και πάνω από αυτά πέτρες και πλάκες. Έτσι βρέθηκαν στα μετόπισθεν των μαχητών, οπότε η έκβαση του αγώνα είχε πλέον κριθεί, υπέρ των Τούρκων. Την φονικότατη μάχη στον ισθμό της Κασσάνδρας αλλά και την αυτοθυσία των αγωνιστών Κασσανδρινοί περιγράφει κυνικότατα ο Λουμπούτ πασάς, με αναφορά του από το Στρατόπεδο της Κασσάνδρας προς τον Βαλή της Θεσσαλονίκης, γράφοντας εκτός των άλλων και τα εξής: "Πλέον των χιλίων απίστων διεπεράσθησαν δια των ξιφών των νικητών μουσουλμάνων, εξακόσιοι δε περίπου άνδρες και γυναίκες εξανδραποδισθέντες, εδέθησαν με αλύσεις". Οι αγωνιστές κάμφηκαν φυσικά λόγω της συντριπτικής αριθμητικής υπεροχής των αλλοθρήσκων αλλά δεν υποτάχτηκαν, ούτε παραδόθηκαν. Οι επιζώντες μαχητές υποχώρησαν, πάντοτε μαχόμενοι, προς τα Παζαράκια (Κρυοπηγή σήμερα ), το Παλιούρι και το Ποσείδι, απ' όπου μαζί με πολλά γυναικόπαιδα, κατέφυγαν στο Άγιο Όρος και στα νησιά Ύδρα και Αίγινα.

Τα θηριώδη στίφη των μουσουλμάνων με την άδεια του Λουμπούτ ξεχύθηκαν στην όμορφη γη, πυρπόλησαν όλα τα σπίτια, λεηλάτησαν περιουσίες, βασάνισαν, έσφαξαν και αιχμαλώτισαν αθώους. Ο τόπος για μήνες κάπνιζε από τις πυρπολήσεις των κατακτητών. Η Κασσάνδρα ερημώθηκε. Μετά την πτώση της Κασσάνδρας η επανάσταση της Χαλκιδικής ουσιαστικά έχει κριθεί. Ο Εμμανουήλ Παπάς περνά στο Άγιο Όρος. Πλέοντας όμως προς την ελεύθερη Ελλάδα, παθαίνει συγκοπή και το καράβι τον βγάζει νεκρό στην Ύδρα, όπου τον κηδεύουν με τιμές.

Κανείς, ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να υπολογίσει τον αριθμό των τραγικών θυμάτων στην Κασσάνδρα καθώς και εκείνων, κυρίως γυναικών και παιδιών που σύρθηκαν στην αιχμαλωσία και τον αναγκαστικό εξισλαμισμό.

Ο εορτασμός των κορυφαίων γεγονότων έχει χαρακτήρα ευχαριστιακό: κοινωνούμε, αν νιώθουμε άξιοι, από το ποτήριον της θυσίας των παλικαριών μας, γιατί η ελευθερία, κατά τον ορισμό του ποιητή μας, είναι «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά». Κι αυτό κατακυρωμένο από τη θυσία και την αρετή των προγόνων δείχνει πόσο αδιαίρετα δένεται ο χρόνος μέσα στην ιστορική μας συνείδηση.

Σ' αυτούς του ήρωες του ‘21, στρέφεται σήμερα με ευγνωμοσύνη η σκέψη μας. Τους διαβεβαιώνουμε πως η θυσία τους δεν πήγε χαμένη. Εμείς οι απόγονοί τους θα είμαστε υπερήφανοι για τον ηρωισμό και την θυσία τους και η μνήμη τους θα μείνει αιώνια στις καρδιές μας.

Σήμερα που γιορτάζουμε με βαθιά ικανοποίηση και ιστο­ρική αναπόληση την ιερή τους μνήμη, ας τους υποσχεθούμε πως θ' αποτελούν για μας αρχή και κανόνα ζωής και θα δια­ποτίζουν με το φρόνημα τους τους μεγάλους εθνικούς μας οραματισμούς. Είναι τούτο χρέος ιερό, εθνική επιταγή, μέγι­στο καθήκον. Το ’21 δεν τέλειωσε. Υπάρχουν ακόμα αδελφοί μας που στενάζουν κάτω απ’ τον ίδιο δυνάστη. Ο αγώνας των ηρώων του ’21  θα είναι για μας όρκος τιμής και η μεγάλη τους κληρονομιά θα διατηρεί­ται από μας σαν κόρη οφθαλμού, γιατί: «πατρός τε και μη­τρός και των άλλων προγόνων απάντων, τιμιώτερον και αγιώτερον εστίν η πατρίς».

Τιμή και δόξα στους αθάνατους ηρωικούς αγωνιστές της Χαλκιδικής του 1821

Πρώην σύμβουλος του Α.Παπανδρέου: Η δικτατορία δεν άφησε ούτε 1 δραχμή χρέος

Ο Κ. Μπέης είναι ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών που υπηρέτησε πολλά χρόνια τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ κυρίως ως άμεσος σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου. 

Τις ημέρες της συγκρότησης της κυβέρνησης Παπαδήμου και σε στιγμές έντονης προσωπικής αυτοκριτικής και ειλικρίνειας αποκαλύπτει αλήθειες που όλοι φανταζόμαστε αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν. 

Το ότι η "επάρατος" δεν άφησε ούτε δεκάρα χρέος είναι σε όλους γνωστό. Αυτό που συγκλονίζει όμως είναι ο κυνισμός των πρωτοκλασάτων της πολιτικής στην αντιμετώπιση του μαύρου χρήματος. 

Ειδικά σήμερα που οι Έλληνες βιώνουν τη χειρότερη οικονομική κρίση της ιστορίας τους και μια απ' τις χειρότερες σε παγκόσμιο επίπεδο, αποτελεί πρόκληση στη Μνήμη η αναφορά σε "τούβλα" και "κολοσπιτα". 

Όλοι αυτοί που μας οδήγησαν εδώ και εξακολουθούν να ξεπουλάν την πατρίδα μας, πρόθυμοι υποτακτικοί των διεθνών τοκογλύφων και των αμερικανοσιωνιστών, στρογγυλοκάθονται στους θώκους του τρομοκρατώντας τους πολίτες με την καραμέλα της "δημοκρατίας τους"

Αυτό όμως που πρέπει να μας τρομάζει δεν είναι τι έκαναν και κάνουν οι εβραιομαρξιστές και οι χαζοχαρούμενοι αστικοφιλελευθεροι. Το πρόβλημα είναι τι κάνουμε όλοι εμείς. Πόσο ακόμα θα τους ανεχόμαστε; Τι ακριβώς συμβαίνει επιτέλους με τους Έλληνες;

Μαύρες Σκέψεις

Η κατάσταση με έχει εκνευρίσει πολύ. 

 Υπάρχει κάποιος από σας που έχει ζήσει το παρακάτω σενάριο; Τι επιλογές θα είχε σε μια παρόμοια κατάσταση;  

Κοιμάσαι, όσο μπορείς απ’ τις σκέψεις και το άγχος για το τι θα σου ξημερώσει.....Ακούς το θόρυβο και πετάγεσαι... κάποιος προσπαθεί να μπει στο σπίτι σου. Δίπλα σου η γυναίκα σου δεν έχει καταλάβει ακόμα τίποτε και στο διπλανό δωμάτιο το παιδί σου.... Το κοιμισμένο σου μυαλό ξυπνάει απότομα και αρχίζει να ψάχνει επιλογές και πιθανότητες. Το βλέμμα σου πέφτει επάνω στο παλιό δίκαννο στη γωνία......Ο χρόνος σου τελειώνει καθώς το παράθυρο μισανοίγει........

  

Τίποτε δεν πάει καλά γύρω μας και κοντά σ' όλα τ' αλλά γεμίσαμε μπουκαδόρους. Από πεινασμένους λάθρο, τουρκόγυφτους μέχρι "αδειούχους" ποινικούς και πρεζόνια. Ακόμη κι αν δεν οπλοφορούν συνήθως είναι περισσότεροι από δυο. Για όλους αυτούς η ζωή δεν αξίζει μια δεκάρα.  Πόσο αξίζουν όμως για σένα η ζωή σου, η ζωή της οικογένειας σου, η τιμή και η αξιοπρέπεια σου;  

Υπερασπιζόμενος την Εστία σου μπορείς να πυροβολήσεις, μπορείς να σκοτώσεις. Η οργή είναι κυρίαρχο συναίσθημα. Ποιος είναι αυτός που τολμάει να απειλεί την οικογενειακή σου γαλήνη, που τολμάει να εισβάλλει στο σπίτι σου, να βεβηλώνει τα ιερά και τα όσια; Το έχεις ξαναζήσει μέσα απ’ την επικαιρότητα. Συνέβη σε πολλούς, απλά δεν πίστευες ότι θα συμβεί και σε σένα. Οι μαύρες σκέψεις θολώνουν την κρίση. Θα αφαιρέσεις μια ζωή και θα σου φερθούν ως δολοφόνο. Η σύλληψη και η καταδίκη είναι δεδομένες. Η ζωή σου δεν θα ‘ναι ποτέ ξανά ίδια με πριν. Από την άλλη όμως θα έχεις κάνει το καθήκον σου. Θα έχεις προστατέψει αυτά που θεωρείς ότι είναι η ίδια σου η ζωή. Η ώρα του καθήκοντος κάποτε ήταν σε στενωπούς και κακοτράχαλα βουνά, σήμερα για σένα είναι εδώ, μέσα στο δικό σου σπίτι. Οι καιροί άλλαξαν και οι προδότες δεν λέγονται Εφιάλτες, δεν είναι ένας και αδύναμος, είναι πολλοί και πανίσχυροι….

Και η αστυνομία, ο νόμος τι κάνει; Δεν υποτίθεται ότι θα έπρεπε να σε προστατέψουν; Αυτοί δεν είναι οι «εξουσιοδοτημένοι ένοπλοι» που θα διαφυλάξουν την τιμή, τη ζωή και την περιουσία του κάθε πολίτη; Τι συνέβη στον αστυνομικό και κάνει ότι δε βλέπει τον εγκληματία που μέρες τώρα γυρόφερνε τη γειτονιά, πως κατάφεραν να ευνουχίσουν τη θέληση του να πράξει το καθήκον του; Μήπως και οι δικές του μαύρες σκέψεις είναι ανάλογες με τις δικές σου;  Μήπως οι άναρθρες κραυγές του κάθε λογής θολωκουλτουριάρη δημοσιογραφίσκου «ενάντια στο ρατσισμό και την αστυνομική βία» έχουν κυριολεκτικά αφοπλίσει την αστυνομία;

Τις απαντήσεις δεν τις θέλω από σας. Τις απαιτώ από όλα αυτά τα κωθώνια που μας κυβερνάμε. Από όλους αυτούς που μας εξαθλίωσαν και γέμισαν την πατρίδα μου με κάθε λογής αποβράσματα. Από όλους αυτούς που σου κουνάνε κάθε μέρα το δάχτυλο, ενώ αυτοί ζουν ασφαλείς σε οχυρωμένες βίλες, φρουρούμενοι από έναν στρατό πάνοπλων αστυνομικών, που εσύ πληρώνεις.

Ίσως τελικά να μην αξίζει να πυροβολήσεις τον εισβολέα. Ίσως αυτούς που πρέπει να σημαδέψεις να είναι αυτοί που δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση. Νομίζω μάλιστα ότι δεν χρειάζεται καν το δίκαννο, αρκεί να το κάνεις ΤΩΡΑ, πριν ο εισβολέας σου παραβιάσει το σπίτι. Όπως και να 'χει όμως, είτε μπουκαδόρος είσαι είτε πολιτικός και δημοσιογράφος εμένα καλά θα κάνεις να με φοβάσαι…..

Οι Έλληνες ξύπνησαν και αν αποφασίσουν ν’ αγωνιστούν είναι ΑΝΙΚΗΤΟΙ 

Ο Απολλύων 

Boia chi molla

Ένα τραγούδι Ύμνος στην Πίστη 

Θα ήταν ωραίο αγάπη μου

να τα παρατήσουμε όλα και να το σκάσουμε μακριά

αφήνοντας εδώ τα προβλήματα,

τον αγώνα μας και την αγωνία μας,

να το σκάσουμε μακριά

δεν έχει σημασία πού,

να ξεχάσουμε τα πάντα

αλλά και να το σκάσουμε μακριά από αυτή τη γη

και να φτάσουμε σε ένα τόπο ευλογημένο από τον ήλιο,

βρεγμένο από τη θάλασσα, χαϊδεμένο από τον άνεμο

και να χτίσουμε εκεί ένα νέο αύριο

καμία μάχη, κανένα ιδανικό ...

Θα ήταν ωραίο αγάπη μου

Να περιμένουμε μαζί  τις εποχές

να κυνηγηθούμε, να παίξουμε,

να κάνουμε έρωτα, ανακαλύπτοντας ξανά

πράγματα που έχουν από καιρό

δεν μπορούμε πλέον να δοκιμάσουμε

Να ξεχάσουμε τα πάντα,

να το σκάσουμε μακριά από αυτή τη γη,

οι δυο μας σε ένα μέρος που θα μας φιλά ο ήλιος,

θα μας βρέχει ο ωκεανός και θα μας χαϊδεύει ο άνεμος

και οι δυο μας να οικοδομήσουμε ένα νέο αύριο

καμία μάχη, κανένα ιδανικό.

Θα ήταν ωραίο,

αγάπη μου, αλλά δεν μπορώ να

κλείσω τα μάτια

και να ξεφύγω από την πραγματικότητα.

Όχι! δεν θέλω

να εγκαταλείψω τον αγώνα μου,

μέσα απ’ την καρδιά μου, ακούω μια κραυγή,

κάτι που με προτρεπει,

Ακούω μια χορωδία στο μυαλό:

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

BOIA CHI MOLLA

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Όχι, αγάπη μου,

Εγώ δεν τα παρατάω,

Είμαι ένας άνθρωπος,

Που δεν θα παραδοθώ

Εσύ μ 'αγαπάς

και η αγάπη σου είναι επίσης ιδανικό μου,

καλύτερα νεκρός παρά δειλός,

καλύτερα νεκρός παρά πουλημένος,

Εσύ που μ 'αγαπάς, άκου την κραυγή μου

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Όχι, αγάπη μου,

Εσύ δεν μπορεί να θέλεις να υποχωρήσω,

Όχι, αγάπη μου,

Εσύ ξέρεις το πεπρωμένο μου,

ναι, το ξέρω

ότι θα έχω ένα άσχημο τέλος

σε νοσοκομείο ή κάτω από τη γη,

στο δικαστήριο ή στη φυλακή

αλλά σε μ’ ενδιαφέρει, άκου την κραυγή:

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Εσύ αγάπη μου,

θα πρέπει να με βοηθήσεις και να μου δίνεις δύναμη, αν είμαι φοβισμένος

θα πρέπει να μου δώσει κουράγιο σας και αν υποχωρήσω

δείξε μου όλη σου την περιφρόνηση,

Πάντα να θυμάσαι  πάντα αυτή τη φράση,

εάν είναι απαραίτητο φώναζε μου με όλη σου τη δύναμη

ότι αυτή η φράση είναι μια σημαία,

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ