Ο Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΓΙΑ «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»

Κυρίαρχο σύνθημα των ημερών – ένεκα Πολυτεχνείου – είναι και το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», των… «εξεγερμένων». Ιδού η πληρωμένη απάντηση του αειμνήστου Γ. Παπαδοπούλου, όπως εδόθη κατά την απολογία του ενώπιον του «δικαστηρίου» της «δημοκρατίας»:

 «..Ως προς το ψωμί, την οικονομίαν, παραλάβαμεν το εθνικόν εισόδημα εις τα 565 δολλάρια, και παραδώσαμε την διαχείρισιν της εξουσίας όταν ανετράπημεν εις 1.100.

Παραλάβαμεν τον προϋπολογισμόν της χώρας εις το ύψος των 29 δισεκατομμυρίων και παραδώσαμεν την αρχήν, με τον προϋπολογισμόν της χώρας εις 109 δισεκατομμύρια.

Παραλάβαμεν το συναλλαγματικόν απόθεμα της χώρας εις τα 200 εκατομμύρια δολλάρια και το παραδώσαμεν εις τον ένα δισεκατομμύριον πεντήκοντα εκατομμύρια δολλάρια. ..

Παιδεία! Δύο δισεκατομμύρια τετρακόσια εκατομμύρια ήσαν αι δαπάναι του προϋπολογισμού υπέρ της παιδείας όταν αναλάβομεν την αρχήν. Και παραδώσαμεν κονδύλιον εγγεγραμμένον εις τον προϋπολογισμόν ύψους 15 δισεκατομμυρίων.

Εξακόσιες είκοσι επτά ήσαν αι θέσεις των λειτουργών της ανωτάτης παιδείας, διότι δεν θα αναφερθώ εις την γενικήν, και ανεπτύξαμεν τας καθηγητικάς έδρας εις τον αριθμόν των εννεακοσίων εβδομήκοντα περίπου.

Δύο χιλιάδες εξακόσιοι ήσαν οι προβλεπόμενοι βοηθοί Καθηγητών, ως βοηθητικόν εκπαιδευτικόν προσωπικόν εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, και όταν παραδώσαμεν την αρχήν αι νομοθετημέναι θέσεις ανήρχοντο εις έξι χιλιάδας επτακοσίας, εάν δεν με απατά η μνήμη, εξ αυτών δε είχε κατορθωθεί να συμπληρωθούν περί τας τέσσερεις χιλιάδας οκτακοσίας.

Εδιπλασιάσαμε τας δυναμένας να προσφερθώσι υπηρεσίας εκ μέρους των φοιτητικών λεσχών, εβελτιώσαμε το φοιτητικόν συσσίτιον. Εχορηγήσαμεν τα φοιτητικά δάνεια.

Εχορηγήσαμε δωρεάν τα συγγράματα προς τους φοιτητάς. Εν πάση δε περιπτώσει ολοκληρώσαμε την έννοιαν εις την πραγματικήν μορφήν της δωρεάν παιδείας εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα…».

Πηγή: http://ethnikismos.net

Όταν ο Βορίδης μιλούσε για «ανατροπή του συστήματος»!

«Scripta manent». Τα γραπτά μένουν, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι. Όσοι, λοιπόν, αρέσκονται να κρίνουν άλλους για τα γραπτά τους πριν από χρόνια, καλό είναι να κοιτούν «την δική τους καμπούρα» και να σχολιάζουν πρώτα τα δικά τους κείμενα, την δική τους στάση απέναντι στην ζωή που είχαν πριν από κάποια χρόνια. Ο αδυσώπητος διώκτης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, Μάκης Βορίδης, θα έπρεπε να το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Το γεγονός ότι μεταλλάχθηκε πλήρως σ’ έναν φιλελεύθερο αντιεθνικιστή δεν σημαίνει ότι μπορούν να ξεχαστούν τα γραπτά του παρελθόντος, ειδικά αν σκεφτούμε ότι με βάση κείμενα προ 25 ή 30 ετών, ακόμη και με ανύπαρκτα καταστατικά έχει στηθεί ένα σαθρό κατηγορητήριο εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σήμερα. Ο εχθρός της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και του Ελληνικού Εθνικισμού στις μέρες μας, το 1989 επεζητούσε την συνεργασία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και του ιδίου του Αρχηγού της, Νίκου Μιχαλολιάκου, προσωπικά. Επ’ αυτού, όμως, περισσότερα αργότερα.

Την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 1989, ο Μάκης Βορίδης έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα», με την ιδιότητα του Αρχηγού της Νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος που είχε ιδρύσει, τον Ιανουάριο του 1984, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Από εκείνη την συνέντευξη του Βορίδη παραθέτουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα, τα οποία και θα σχολιάσουμε: «Η πόλωσι, ο φόβος του αύριο μέσα σ’ ένα κράτος όλο και πιο κομματικό, όλο και πιο μεγάλο, οι διωγμοί των εθνικιστών, έτσι όπως αυτοί καταγράφτηκαν με τις διαγραφές στα πανεπιστήμια, με την έλλειψι χρηματοδοτήσεως, με την έλλειψι προσβάσεως στα μέσα μαζικής ενημερώσεως, με την πολιτική απομόνωσι καθιστούν τη στράτευση στο χώρο της νεολαίας ΕΠΕΝ μια πράξι θάρρους και θελήσεως που δεν διαθέτουν όλοι οι νέοι». Αυτά τα οποία κατήγγειλε ο Βορίδης το 1989 για τις διώξεις που υφίστατο η ΕΠΕΝ από «ένα κράτος όλο και πιο κομματικό» είναι αυτά που, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, υφίσταται σήμερα η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Και μάλιστα πρωτεργάτης σ’ αυτούς τους διωγμούς εναντίον μας είναι ο ίδιος ο Βορίδης… Και διωγμοί δικαστικοί και αναστολή χρηματοδότησης και αποκλεισμός από τα Πανεπιστήμια και άκρατη λασπολογία και συκοφάντηση από τα ΜΜΕ.

«Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι διανύουμε μια περίοδο όπου ο φιλελευθερισμός, όχι τόσο ως πολιτική ιδεολογία μα ως τρόπος ζωής, έχει πλήρως επικρατήσει. Ο καταναλωτισμός, ο ηδονισμός, ο ατομισμός είναι πια φαινόμενα κυρίαρχα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Και την κυριαρχία τους αυτήν την πέτυχαν γιατί υποστηρίζονται από ένα σύστημα με πανίσχυρες δομές που εκπροσωπεί τεράστια συμφέροντα του διεθνούς εμπορίου, που σε όλο τον κόσμο δίνει σήμερα μια τεράστια μάχη για την εξαφάνιση των εθνικών πολιτισμών, για την ομοιομορφία και την ισοπέδωσι, για την τυποποίησι, για το γκρέμισμα των συνόρων, όχι μόνο των εθνικών, μα και κάθε είδους συνόρων: των ηθικών, των πολιτισμών, των κοινωνιών. Και πιστεύω ότι τα εθνικά κινήματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη πιαστήκαμε στον ύπνο: αργήσαμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο κυριότερός μας εχθρός». Διαβάζοντας  τα ανωτέρω μένουμε άναυδοι με την «μετεξέλιξη» (άλλοι το αποκαλούν κατάντια) του ανδρός,. Ο πολέμιος του εθνοκτόνου φιλελευθερισμού, ο μεταφραστής στα Ελληνικά του εξαιρετικού βιβλίου «Φιλελευθερισμός: Εχθρών των Λαών», ο κατήγορος του «καταναλωτισμού, του ηδονισμού, του ατομισμού», ο ομιλών για «συμφέροντα του διεθνούς εμπορίου», «την εξαφάνιση των εθνικών πολιτισμών», «την ισοπέδωσι», «το γκρέμισμα των συνόρων», αυτός που θεωρούσε τον φιλελευθερισμό ως τον «κυριότερό μας εχθρό», μετετράπη -με την πάροδο του χρόνου- σ’ έναν ιδεολογικό «γενίτσαρο», ο οποίος μάχεται πλέον υπέρ εκείνων των μίζερων και θλιβερών καταστάσεων που κάποτε κατήγγειλε.

«Μόνο εμείς θέσαμε Εθνικά θέματα από την τηλεόρασι, μόνο εμείς θεωρήσαμε για την κατάντια του τόπου συνυπεύθυνους όλους όσους στήριξαν το μεταπολιτευτικό κατεστημένο». Το 1989, ο Βορίδης θεωρούσε, ορθώς, ότι υπήρχε μεταπολιτευτικό κατεστημένο. Σήμερα, το υπηρετεί με πλήρη προσήλωση και αφοσίωση.

«Σήμερα η νεολαία υποφέρει από μια σωρεία προβλημάτων που λίγο-πολύ όλες οι πολιτικές δυνάμεις επισημαίνουν: τα ναρκωτικά, η ανεργία, η υποβάθμισι της παιδείας, η αύξησι της εγκληματικότητας, το AIDS, η ηθική παρακμή. Ωστόσο, οι πολιτικές δυνάμεις του κατεστημένου επιμένουν να βλέπουν την λύσι στη λάθος κατεύθυνσι. Θεωρούν ότι μπορούν να επιλύσουν προβλήματα που γέννησε το σύστημα με μικροαλλαγές μέσα στο ίδιο το σύστημα. Εγώ επιμένω, κι ας κινδυνεύω να χαρακτηριστώ δογματικός, ότι δεν υπάρχει άλλη λύσι από την ανατροπή τους συστήματος  της παρακμής, από την επαναστατική αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής νεολαίας. Δεν μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε τα ναρκωτικά ούτε με τις θεραπευτικές κοινότητες ούτε με την ήπια ποινική καταστολή γιατί τα ναρκωτικά είναι κυρίως σύμπτωμα ψυχολογικό, σύμπτωμα που καταδεικνύει τη νόσο της κοινωνίας. Μονάχα αν η ελληνική νεολαία ξανασυναντηθή με τις αρχές της Δυνάμεως, της Ιεραρχίας, της Πειθαρχίας, της Θελήσεως, τότε μόνο θα μπορέση να ξεπεράση τα προβλήματά της. Όσο είναι βουτηγμένοι οι νέοι στο κυνήγι του εύκολου κέρδους, στον καταναλωτισμό, στην ιδεολογία της ήσσονος προσπαθείας δεν πρόκειται τα νομοθετήματα των διαφόρων να λύσουν τίποτε». Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν ακόμη περισσότερο, καθώς ο «πολύς» Βορίδης είναι σαφής και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία: «… δεν υπάρχει άλλη λύσι από την ανατροπή τους συστήματος  της παρακμής, από την επαναστατική αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής νεολαίας».  Τι λέξεις είναι αυτές; «Ανατροπή», «επαναστατική αλλαγή»… Μάλιστα, ο Βορίδης είναι κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει άλλη λύσι». Αλήθεια, ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Χαράλαμπος Βουρλιώτης, τι κάνει; Γιατί δεν κατηγορεί και τον Βορίδη για «απόπειρα κατάλυσης του πολιτεύματος» και «συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση»; Ή μήπως είναι συνεχώς προσκεκλημένος σε γαμήλιες δεξιώσεις και συνεπώς πολύ απασχολημένος, επειδή εκεί βρίσκονται όλοι οι «αστέρες» του «συνταγματικού τόξου»; Μήπως θα συναντήσει και τον Βορίδη σε κάποιες από αυτές;«Μονάχα αν η ελληνική νεολαία ξανασυναντηθή με τις αρχές της Δυνάμεως, της Ιεραρχίας, της Πειθαρχίας…» λέει ο Βορίδης, κύριε Βουρλιώτη. Αυτές οι έννοιες δεν είναι που σας ενοχλούν στο εισαγγελικό πόρισμα εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ; Γιατί, λοιπόν, δεν στέλνετε ένα παρόμοιο «φιρμάνι» στον φίλτατο Μάκη; Αν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ «προσπαθεί» από το 1987 να… ανατρέψει το κοινοβουλευτικό καθεστώς, όπως υποστηρίζετε στο βούλευμά σας, ο Βορίδης το κάνει δύο χρόνια αργότερα, το 1989. Αφήστε, δε, που μιλά για «τα νομοθετήματα των διαφόρων», αμφισβητώντας τα ευθέως.

«Και η ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΠΕΝ θα πρέπει σ’ αυτό το σημείο να παίξη αυτό το ρόλο, να δείξη στην ελληνική νεολαία ότι υπάρχει ένας εναλλακτικός δρόμος, έξω από τον δρόμο του υλισμού: να οικοδομήσουμε μια κοινότητα ζωής και πολιτισμούς θα κυριαρχή η συντροφικότητα, η κοινωνικότητα, η πίστι, ο αγώνας, η αφοσίωσι, η αίσθηση του προορισμού, η θέλησι. Πρέπει να προτείνουμε  όχι μια ακόμη πολιτική επιλογή, μα έναν άλλο τρόπο ζωής, μέσα από την πολιτική. Και το κόμμα πρέπει να πάρη επιθετικές πρωτοβουλίες, να γίνη πιο τολμηρό, να καταγγείλη και όχι μόνο με λόγια, την ποιότητα των αριστεροδεξιών κυβερνήσεων, τον ενδοτισμό της ΝΔ, τη σαπισμένη Ελλάδα των ρουσφετιών και των συμβιβασμών. Και να προτείνη μια ρεαλιστική πολιτική που μπορεί να ανατρέψει ή τουλάχιστον ν’ αντισταθή στη ροή των πραγμάτων»…. Δάσκαλε που δίδασκες, και νόμο δεν εκράτεις. Το απόσπασμα αυτό γελοιοποιεί πλήρως τον Βορίδη. Γιατί όταν μιλά απαξιωτικά για «την ποιότητα των αριστεροδεξιών κυβερνήσεων, τον ενδοτισμό της ΝΔ, τη σαπισμένη Ελλάδα των ρουσφετιών και των συμβιβασμών» και σήμερα -με την στάση του- εξυπηρετεί τις προαναφερθείσες παρακμιακές καταστάσεις, τι άλλο επιτυγχάνει πέρα από το να γελοιοποιηθεί;  

«Θεωρώ δε ότι η ΕΠΕΝ είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να κάνη κάτι τέτοιο πειστικά. Γιατί αρνήθηκε να συναλλαγή με οποιονδήποτε, γιατί πολεμήθηκε λυσσαλέα απ’ όλους, γιατί είναι ο μόνος πολιτικός χώρος που μπορεί ν’ αντιπαρατάσση στο σύστημα μια ολοκληρωμένη ιδεολογία και πολιτική θέση. Και πιστεύω ότι στο συνέδριό μας, οι αγωνιστές της ΕΠΕΝ θα βαδίζουν προς αυτό το καινούργιο ξεκίνημα. Προσωπικά δε, θα ήθελα να δω να συμμετέχουν σε αυτό το συνέδριο και όλοι εκείνοι που αυτά τα 5 χρόνια έμειναν μακρυά μας. Το συνέδριο αυτό είναι μια ευκαιρία για τον ελληνικό Εθνικισμό. Ας παραμεριστούν λοιπόν τα προσωπικά, ας ξεχαστούν οι όποιες πικρίες κι ας αναλάβουμε ο καθένας από μας και ειδικά όσοι μπορούμε να προσφέρουμε κάτι παραπάνω, τις ευθύνες μα απέναντι στην ιστορική στιγμή».Εδώ έχουμε και το «άνοιγμα» προς την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ  και τον ίδιο τον Νίκο Μιχαλολιάκο, τον οποίο διαδέχθηκε ο Βορίδης στην ηγεσία της νεολαίας ΕΠΕΝ το 1985. Είναι στο σημείο όπου υποστηρίζει ότι «προσωπικά δε, θα ήθελα να δω να συμμετέχουν σε αυτό το συνέδριο και όλοι εκείνοι που αυτά τα 5 χρόνια έμειναν μακρυά μας...». Φαίνεται, όμως, οι «ευθύνες μας απέναντι στην ιστορική στιγμή», όπως τις αντιλαμβανόταν ο Βορίδης στο πέρασμα του χρόνου, ήταν το ξεπούλημα των ιδεών, η υποταγή στο μεταπολιτευτικό κατεστημένο, η μετατροπή σε «εθνικοφιλελεύθερο», η ένταξη στην μνημονιακή κυβέρνηση-υπάλληλο των διεθνών τοκογλύφων. Ένας πραγματικός ιδεολογικός και πολιτικός κατήφορος για τον πάλαι ποτέ «Εθνικιστή» Βορίδη, που αποδεικνύεται μέσα από τα ίδια του τα λεγόμενα. Και έπεται συνέχεια…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com

Η γιορτή της Καγκελόπορτας

Τα στοιχεία:

1. Η υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της συγκλήτου του Πολυτεχνείου της 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβά, που επιβεβαιώνει ότι κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο 15/11/1974 - 17/11/1974

2. Η μαρτυρία του πρύτανη του Ε.Μ.Π. Κωνσταντίνου Κονοφάγου στις 20/1/1975, στο πενταμελές εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του «Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» 1982 με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.

3. Μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος αποφάσισε, κατόπιν εντολών του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη, να απονείμει «τιμητική σύνταξη» στις οικογένειες των σπουδαστών που «έχασαν την ζωή τους στο Πολυτεχνείο», ουδείς δικαιούμενος ή μαυροφορεμένη μητέρα βρέθηκε ή έλαβε την παραπάνω σύνταξη, που έμεινε τελικά αζήτητη.

4. Στην μαρμάρινη πλάκα (την οποία αποκάλυψε ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και η οποία τοποθετήθηκε κοντά στη μεγάλη ασώματης κεφάλα, στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, έχουν αναγραφή δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβησμένη αλλά αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944». Δηλαδή, αφού δεν είχαν θύματα, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο» θυσίας, επιστρατεύθηκαν οι φοιτητές του 1941-1942!! 

5. Τα ατυχή θύματα των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973, που όλα τους σκοτώθηκαν έξω και μακριά από το Πολυτεχνείο επιβεβαιώθηκαν από το υπ αριθμόν 677/1975 παραπεμπτικό βούλευμα και την υπ αριθμόν 723/1975 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών από τα οποία προέκυψε ότι οι πολίτες που σκοτώθηκαν κατά το τριήμερο των συγκρούσεων είναι συνολικώς 23.

6. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία κατόπιν εντολής του τότε υπουργού Δημόσιας τάξεως Γ. Σκουλαρίκη επαναφέρθηκε στην ενεργό υπηρεσία με τα εύσημα του αντιστασιακού και ανέλαβε αστυνομικός διευθυντής ο Γ. Σαμπάνης . Η έρευνα του αστυνομικού διευθυντού Γ. Σαμπάνη κατέληξε στην διαπίστωση ότι κατά το τριήμερο έχασαν την ζωή τους συνολικώς δώδεκα.

Το πόρισμα Σαμπάνη

Τα ψεύδη:

1. Ο τότε δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης εβεβαίωνε με μεγαλειώδη σοβαρότητα ότι οι νεκροί ήσαν τόσο πολλοί ώστε η χούντα τους έθαψε σε ομαδικούς τάφους με μπουλντόζες έξω από το νεκροταφείο του Ζωγράφου.

2. Η αποσιώπηση της μαρτυρίας Γουνελά. Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός της "εξαφάνισης" από κάθε μέσο ενημέρωσης μιας τόσο σημαντικής μαρτυρίας. Ο Γουνελάς είναι ο επικεφαλής αξιωματικός και αρχηγός του άρματος που έριξε την πύλη. Ο ισχυρισμός του ότι είχε προηγηθεί συμφωνία με τους εκπροσώπους των φοιτητών (Λαλιώτη - Σταματέλο) να πέσει η πόρτα προκειμένου ν' απεγκλωβιστούν όσοι ήθελαν να βγουν έξω δεν αντικρούστηκε από κανέναν. Αυτό που λέει ξεκάθαρα είναι ότι κάποιοι εμποδίζονταν να βγουν. Ο ίδιος καταδικάστηκε για τρεις ανθρωποκτονίες σε ποινή φυλάκισης 7 μηνών !!!!

3. Η «θλιβερή» ιστορία της Ηλένια. Την πρώτη επέτειο του «Πολυτεχνείου», το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων «νεκρών» που γέμισαν το πολύπαθες κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».

Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές, δε – η «Αυγή» – έγραψε, κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο:

 ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ 

και τον υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε» λέει:

«Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».

Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε όλες αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν από τα γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: «Τι απόγινε;». Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής». Κατέληγε το άρθρο.

Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της «δολοφονημένης» Ηλένιας – στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονάτησαν δακρυσμένοι – είχε ληφθή από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας «ΜΠΡΕΚ» και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου «Βόγκ» (το σκίτσο της διαφημίσεως – είναι «παστέλ» – το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νικόλας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο).

Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν σε δίκη τον Ηλιόπουλο – από το όνομα του φαίνεται «γέννησε» την Ηλένια – ο οποίος καταδικάστηκε (άρον – άρον, στις 18/2/75) σε φυλάκιση οκτώ μηνών….

Ιστορικό - πολιτικό πλαίσιο

Τα ψέματα για το "Πολυτεχνείο" ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως μετά και συνεχίζονται εδώ και τέσσερις δεκαετίες. 

Κατ' αρχήν αξίζει να δούμε το ιστορικό πλαίσιο, τα όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν το τριήμερο 15-17 Νοεμβρίου 1973. 

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε αποφασίσει να τερματίσει το στρατιωτικό καθεστώς, θεωρώντας ότι είχε εκπληρώσει την αποστολή του. Η απόφασή του αυτή δεν ήταν καθόλου αρεστή σε πολλούς, που επιθυμούσαν είτε τη συνέχιση του στρατιωτικού καθεστώτος είτε τη βίαιη ανατροπή του, αλλά αυτό ουδόλως τον απασχολούσε με δεδομένο ότι έπραττε πάντοτε αυτό που θεωρούσε ως εθνικά συμφέρον.

Στις 8 Οκτωβρίου 1973 έδωσε εντολή σχηματισμού πολιτικής κυβέρνησης στον Σ. Μαρκεζίνη, με σκοπό να οδηγήσει τη χώρα σε βουλευτικές εκλογές και να άρει όλες τις περιοριστικές διατάξεις του στρατιωτικού καθεστώτος (Κατάργηση του στρατιωτικού νόμου, χορήγηση αμνηστείας σε πολιτικούς κρατουμένους, κατάργηση της λογοκρισίας, κατάργηση του νόμου 1347 περί στράτευσης φοιτητών). Η ημερομηνία των εκλογών ορίστηκε για τις 10 Φεβρουαρίου 1974. Πολιτικοί όπως ο Π. Κανελλόπουλος και ο Γ. Μαύρος έσπευσαν να δηλώσουν ότι δεν θα συμμετάσχουν στις εκλογές, ενώ ο Η. Ηλιού και ο Γ. Ράλλης διαφοροποιούνταν, δηλώνοντας τελικά ότι θα πάρουν μέρος (κατόπιν έγκρισης του Κ. Καραμανλή από το Παρίσι). Είναι προφανές ότι το παλαιό πολιτικό κατεστημένο είχε αρχίσει τους διαγκωνισμούς προκειμένου να πετύχει τα μέγιστα προσωπικά οφέλη στην μεταπολιτευτική περίοδο. 

Ανάλογα έντονο ήταν το ενδιαφέρον Αμερικανών και Ισραηλινών για τις πολιτικές εξελίξεις στη Ελλάδα, οι οποίοι επιθυμούσαν να ξεφορτωθούν τον Παπαδόπουλο, αλλά το ενδεχόμενο δεν έμοιαζε καθόλου πιθανό, αφού όλα έδειχναν ότι θα παρέμενε ρυθμιστής της κατάστασης ακόμα και μετά τις εκλογές. Με τη δημοτικότητά του στα ύψη θεωρούνταν σχεδόν βέβαιο ότι θα κέρδιζε με άνεση τις επόμενες προεδρικές εκλογές που πλέον θα διενεργούσε η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των εκλογών τις 10ης Φεβρουαρίου. Το Σύνταγμα του 1973, που κυρώθηκε με δημοψήφισμα, όριζε ως πολίτευμα της Ελλάδας την Προεδρική Δημοκρατία - αρ. 2 - και άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό, με 7ετή θητεία. Κάτι έπρεπε να γίνει ώστε να μην έχουν τον ενοχλητικό Παπαδόπουλο για άλλα 7 χρόνια στο κεφάλι τους και μάλιστα όχι πια σαν δικτάτορα αλλά σαν δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο.

Αυτό το "κάτι" ήταν το "Πολυτεχνείο". Αν αυτό το "κάτι" ήταν τυχαίο, αυθόρμητο ή στημένο δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Το σίγουρο είναι ότι ανέκοψε την πορεία της χώρας προς τις εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου και επέβαλλε ένα 8μηνο στρατιωτικό καθεστώς, που έληξε με την τραγωδία της Κύπρου. Για όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο εικασίες αλλά οι "συμπτώσεις" είναι υπερβολικά πολλές για να θεωρηθούν ως τέτοιες. Συγκεκριμένα:

1. Φύλλο της "Πανσπουδαστικής" 8. Άσχετα με τη γνησιότητα ή όχι του πασίγνωστου φυλλαδίου, το γεγονός είναι ότι το ΚΚΕ και οι εξαρτώμενες οργανώσεις του δεν έχουν ιδέα του παρασκηνίου. Αυτό εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο την αμηχανία και τις αλληλοσυγκρουόμενες ανακοινώσεις.

2. Από όσα έγιναν γνωστά στη συνέχεια, την κύρια ευθύνη, το συντονισμό και την "επιχειρησιακή" καθοδήγηση την έχουν άτομα που αργότερα κατέλαβαν υψηλότατες θέσεις στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Κάποιοι απ' αυτούς είναι οι Μ. Δαμανάκη, ο Κ. Λαλιώτης και ο Σ. Τζουμάκας. Ως "πολιτικός συντονιστής" της ηγετικής ομάδας των φοιτητών εμφανίζεται ο Γ. Πεσμαζόγλου, όλως τυχαίως, μέλος της λέσχης Μπιλντενμπεργκ εκείνη την εποχή. 

3. Ο Γ. Πεσμαζόγλου αναφέρεται και ως βασικός συνομιλητής του εβραίου στρατηγού Μ. Νταγιάν, του οποίου η φυσική παρουσία στην Αθήνα εκείνες τις μέρες είναι απολύτως τεκμηριωμένη. Φέρεται μάλιστα να φιλοξενείται από τον εβραίο γιατρό Αλζαράκη, γαμπρό του Ιωαννίδη. Πόσο λογικό είναι αλήθεια να βρίσκεται στην Αθήνα λίγες μέρες μετά τη λήξη των εχθροπραξιών του πολέμου του Γιομ Κιπούρ ένας εβραίος στρατηγός; Ποια η σχέση του με τον Ιωαννίδη; Εκτός του Ιωαννίδη, ο στρατηγός Νταγιάν φέρεται να έχει σχέσεις και με τους αξιωματικούς Μπονάνο, Αραπάκη. Ο ρόλος των δύο συγκεκριμένων αξιωματικών στην προδοσία της Κύπρου και η σχέση τους με τους εβραίους αποκτά νέα διάσταση στη σημερινή γεωπολιτική συγκυρία με τα κυπριακά κοιτάσματα φυσικού αερίου. 

Τι πέτυχε τελικά το "Πολυτεχνείο";

• Σίγουρα δεν ανέτρεψε καμιά χούντα. Το αντίθετο μάλιστα. Χρησιμοποιήθηκε για ν' ανακόψει την πορεία της χώρας προς τις εκλογές και την επιβολή ενός "δικτάτορα - μαριονέτα", του Ιωαννίδη, πίσω απ' τον οποίο βρισκόταν οι αμερικανοσιωνιστές. Πάγιοι στόχοι των σιωνιστών είναι η απόκτηση στρατηγικού βάθους και τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου και αμφότεροι εξυπηρετήθηκαν με τη διχοτόμηση της Κύπρου. Αξίζει ν' αναρωτηθεί κανείς αν οι τούρκοι θ' αποτολμούσαν ποτέ εισβολή με τον Παπαδόπουλο εκλεγμένο πρόεδρο της δημοκρατίας....
• Υπήρξε ο πρόδρομος της εγκαθίδρυσης ενός πολιτικού κατεστημένου πλήρως υποταγμένου από τη γέννησή του στις επιθυμίες των αμερικανοσιωνιστών. Είναι το ίδιο καθεστώς που οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία και την απαξίωση. Είναι αυτό το καθεστώς που φτωχοποίησε τη χώρα για να την ξεπουλήσει. Τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν εκείνες τις μέρες αναδείχτηκαν σε ισχυρά κομματικά στελέχη στη συνέχεια και καθόρισαν τη μοίρα μας σήμερα
• Χρησιμοποιήθηκε για την "εξιλέωση και νομιμοποίηση" της μαρξιστικής αριστεράς. Οι δήθεν "ελεύθεροι αγωνιζόμενοι φοιτητές" έδωσαν το άλλοθι στο απαξιωμένο κομουνιστικό κόμμα να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο και μάλιστα με τους δικούς του όρους. Ας μην ξεχνάμε ότι το κόμμα της προδοσίας και του εγκλήματος είναι ένα από τα κόμματα της ελληνικής βουλής που δεν έχουν υπογράψει δηλωση σεβασμού του πολιτεύματος στον Άρειο Πάγο. Είναι το κόμμα που μπορεί να λέει ότι παλεύει για την ανατροπή του πολιτεύματος με κάθε μέσο και να μην το πειράζει κανείς 

Τελικά μελετώντας κανείς την ιστορία του "Πολυτεχνείου" δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι πρόκειται για έναν μύθο και μάλιστα κακοφτιαγμένο. Δεν έχουν άδικο όσοι αποκαλούν τη σημερινή μέρα Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΛΟΠΟΡΤΑΣ ...